باورمندان به رؤیت تحریر رساله كلامی

اشاعره گروهی بودند كه می‌پنداشتند خداوند را در روز رستاخیز خواهند دید. حتی آنها بر این عقیده بودند كه خداوند با همین چشم مادی قابل دیدن است. شیعیان درباره این گروه به امام نامه نوشته و توضیح خواستند. امام در پاسخ نوشت: «پایبندی به این نظریه به هیچ وجه جایز نیست. مگر نه این است كه باید بین چشم شما و شی‌ء انعكاسی صورت گیرد كه حامل نور باشد و دیدن صورت پذیرد؟ حال اگر انعكاسی و نوری در میان نباشد و این ارتباط برقرار نشود، چگونه امكان دیدن آن شی‌ء وجود دارد؟ در این نظریه اشتباهی بزرگ وجود دارد؛ زیرا بیننده چیزی را می‌تواند با چشم خود ببیند كه در جسم بودن، با خود او مساوی باشد و در صورت دیده شدن، هر دو بسان هم جسم خواهند بود و لازمه آن، جسم دانستن خداست؛ چرا كه علت‌ها با معلول‌های خود رابطه‌ای جدایی‌ناپذیر دارند».
بدین ترتیب، امام تفكر مخدوش و منحرف این گروه را نیز باطل اعلام كرد.


پی نوشت:

شیخ صدوق، التوحید، تهران، مكتبه الصدوق، 1378 ه. ق، باب تجسیم و صوره، ص 100